Slowianski rodowód

Jagiełły zjawił się poseł Ernesta I Żelaznego, księcia Austrii, Styrii, Karyntii i Krainy, nie tyle

dyplomata, co zaufany dworzanin, obarczony dość osobliwą misją.

Władysław II i Ernest znali się dobrze, byli nawet spowinowaceni, gdyż cztery lata

wcześniej wiedeńczyk ożenił się w Krakowie z siostrzenicę królewską, najstarszą z pięciu

urodziwych córek Ziemowita IV z Płocka. Nosiła ona nie spotykane od tamtych czasów imię

Cymbarki, odznaczała się niebywałą silą fizyczną i przekazała swą piastowsko-litewską krew

aż dziewięciu małym Habsburgom płci obojej, z których pierworodny miał zasiąść na tronie

cesarskim jako Fryderyk III.

Wysłannik zastał dwór polski w żałobie. Niedługo przedtem zmarła bowiem w Krakowie

królowa Anna Gillejska, wnuczka Kazimierza Wielkiego, i Jagielło odmienił ulubione żółte

szaty na czarne. Przyjął przybysza uprzejmie i prośbę jego potraktował nader poważnie.

Ernest Żelazny kazał swemu dworzaninowi przekonać się „osobiście i naocznie, czyli

prawdą było, że w królestwie polskim rodzą się w pewnym miejscu same przez się i bez żadnej

ludzkiej pracy rozliczne i różnego kształtu garnki”. Zdumiewające wieści o tym szerzył

ostatnio w Wiedniu rycerz polski, niejaki Jan Warszewski, ale książę uważał to za „powieść

niepodobną do prawdy”

---